Λέξεις… Οι δικές μου λέξεις έχουν χάσει την βαρύκεντρο δύναμή τους… πάλλονται, διασκορπίζονται, χωρίς ουσία χωρίς χρώμα, αλλάζουν με τον καιρό, με τη στιγμή παίρνουν μια ιδιαίτερη μορφή, χωρίς διάρκεια…Είναι λέξεις φυγόκεντρες…
Γερτός δίπλα μου
ο Οδυσσέας των Ωκεανών
ναυαγός της θάλασσας
της στεριάς κουρασμένος γυρολόγος
—σε αρμυρίκι πανωσέντονο
εμείς γυμνοί πρόσφυγες
ένας σιρόκος σίδερο πυρωμένο
σού ξεσπά στα μάγουλα
σού στεγνώνει τις λέξεις
τις σβήνει από τα χείλη:
λέξεις που δεν κοινώνησα
χρησμούς για τα μελλούμενα
που δεν πήρα.
Disteso accanto a me
l’Odisseo degli Oceani
naufrago del mare
della terraferma
affaticato venditore ambulante
—sotto lenzuolo tamarisco
noi profughi spogli
uno scirocco ferro incandescente
si infuria sulle tue guance
ti asciuga le parole
te le cancella dalle labbra:
parole che non mi si offrirono
in comunione
responsi per l’avvenire
che non presi.
Τι είπατε: