Backstage

 

Backstage, ή αλλιώς πίσω από τις κουίντες, τις κουρτίνες, τα παραπετάσματα, το παραβάν, τη σκηνή. Στα ημισκότεινα παρασκήνια, στα ενδότερα στο καμαρίνι, πίσω μέσα στα μαύρα της ξύλινης ντουλάπας με καθρέπτη, στο διαβρωμένο υδράργυρό της, μέσα στις χαραμάδες της πλαστικής θήκης με ναφθαλίνη που κρέμεται στο ξύλινο κοντάρι, εκείνο που κρύβεται, απειροελάχιστο μόριο πίσω στα κοφτερά τακούνια λεπιδόπτερου σκόρου. Πίσω από τις επίσημες δευτερεύουσες εξόδους, τις προβλεπόμενες από τη χωροταξία σκάλες κινδύνου, καθ’οδόν στα πεζοδρόμια προς κατευθύνσεις τυχαίες ή εθιμοτυπικά επαναλαμβανόμενες, στις σίγουρες πορείες και στις επικίνδυνες παρακάμψεις. Πίσω από το συνειδητό, από λέξεις φαινομενικά αθώα ειπωμένες, εικόνες περαστικών και στατικών υπάρξεων, θαμώνων ή διαττόντων συμπεριφορών, που σφηνώθηκαν στο πίσω μέρος του μυαλού ακόμα πιο πίσω, στα φλεγόμενα νευρόνια άκαμπτα στην ασπιρίνη, πίσω στο υποσυνείδητό μου που γεννά σύμβολα κι άλλα τόσα που ξέρασες και πρόκειται, περιχαρής, αδιάφορος, πρόκειται να ξεστομίσεις, και τρεις, πριν λαλήσω, θα απαρνηθείς, εκπορνεύοντας σκέψεις και παρατηρήσεις σε αμέριμνους ή και προσεχτικούς – καλούς ακροατές τους είχαν κάποτε χαρακτηρίσει και ανθρωπιστές – ακουστικούς πόρους, διασωληνώσεις σκέψεων αδιεξόδων, ανέξοδων συναισθηματικών κόμπων που δεν θ’ανεβούν ποτέ στο λάρυγγα μα θα σε ταλαιπωρούν σαν χρονίζουσα στηθάγχη.

Backstage μου, ολόδικού μου, συνώνυμο του κενού μου, του χάους και του αυτοσκοπού μου. Πλαστικό μου φθηνό μου δόγμα, προσωρινό Πιστεύω μου, δοχείο με λερό πάτο, σε ελεύθερη χρήση και απλόχερη διάθεση γαστρικών παλινδρομήσεων αδέσποτου αιλουροειδούς, πτυελοδοχείο σε προσφορά σε ταλαίπωρο ασθενή, που ξελαφρώνει εναποθέτοντας τη στυφάδα από στοματικό απόστημα και λιδοκαϊνη. Backstage και δικού σου, ίσως, αν και δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά, κρυμμένοι ο καθένας μας πίσω από άνετα τερματικά, να συμφωνούμε και να ταυτιζόμαστε, παίρνοντας όμως, βεβαίως βεβαίως, τις δέουσες αποστάσεις από τις νοσούσες ιδέες μας, ανιχνεύοντας με τα ζωώδη ένστικτά μας, ο ένας τον άλλον, με την όσφρηση, με δυσπιστία, με εξασκημένο το ρύγχος από τους Πολλούς, τον κίνδυνο, την απειλή, τη σύγκρουση, το χαμό και το τέλος. Και πριν με αρνηθείς, με διαγράψεις, προσπαθώντας να συντονιστείς ξανά, ιδιαίτερα πια πεπεισμένος, στις προηγούμενες ενασχολήσεις και πεποιθήσεις σου, θα αγκιστρωθώ στο πίσω μέρος του μυαλού σου, πλέκοντας φωλιά αράχνης σε μία ειρωνεία που πρόκειται να εκδηλωθεί και να σκάσει. Το ξέρεις και ο ίδιος πως ήδη αυτή διαγράφεται καθημερινά, μέρα με την ημέρα, στα χείλη σου και  εσύ ο ίδιος πεισματικά αποφεύγεις να δεχτείς και απελπισμένα απορρίπτεις σε οικογενειακές εορταστικές συναθροίσεις, σε φευγαλέα ευκαιριακά, κατά τα ειωθότα, ουδετεροποιημένα χάδια και φιλοφρονήσεις. Κι ας παίζεις σε σκηνικά διαφορετικά κάθε φορά, σε κεντρικά ή συνοικιακά θέατρα, σε γνωστές κοσμοβριθείς λεωφόρους ή σε παρακείμενα με μεσοτοιχία μαγεριά, δεν έχει σημασία, δίνοντας παραστάσεις ρόλων ανθεκτικότητας, άλλοτε με κάλπικη αυταπάρνηση κι άλλοτε με μικροπρεπείς προθέσεις, σε διαφορετικές γεωγραφικές συντεταγμένες, ιδρωμένος δευτεραγωνιστής, Εσύ πάντα θα επιστρέφεις, για να βγάλεις τη μάσκα σου, κι Εγώ να σου δώσω μια άλλη αλλαξιά ρούχα, με τοξικό ασετόν να ξεβγάλω τις μπογιές σου, τις τσίμπλες από τα κουρασμένα μάτια σου που ‘χουν αντικρύσει τόσα βλέμματα ενός απαθούς κοινού στη τέχνη σου, στα άνετα αυτά καμαρίνια, στο backstage των επιθυμιών σου. Και θα ‘ρχεσαι σαν έντομο έντρομο στον ιστό που σου έχω πλέξει, σε μία μοίρα που εσύ τη διάλεξες και δεν μπορείς πια να κάνεις διαφορετικά, έτσι, μ’ αυτό τον τρόπο θα δικαιολογείσαι. Πήγαινε, λοιπόν, τα φώτα άναψαν. Εγώ θα περιμένω την επιστροφή σου. Και δε με νοιάζει που από την απογοήτευση έχεις γίνει ακοινώνητος και μισάνθρωπος. Το ξέρω πως  είχες εξαντλήσει κάθε δυνατότητα. Σε παρατηρούσα από την κλειδαρότρυπα αυτού του backstage και έβλεπα να πλησιάζεις όλο και πιο κοντά, πιο σταθερά με κάθε πράξη μαστρωπίας που κοινωνούσες. Πήγαινε λοιπόν, στη σκηνή. Εγώ, εμείς, κι άλλοι με εμάς θα περιμένουμε την άφιξή σου.