Λέξεις… Οι δικές μου λέξεις έχουν χάσει την βαρύκεντρο δύναμή τους… πάλλονται, διασκορπίζονται, χωρίς ουσία χωρίς χρώμα, αλλάζουν με τον καιρό, με τη στιγμή παίρνουν μια ιδιαίτερη μορφή, χωρίς διάρκεια…Είναι λέξεις φυγόκεντρες…
Με βρήκε ο έρωτας
και ζήτησε μετρητά
αλλά δεν κρατούσα πάνω μου.
“Να κάνω”, είπα, “bancomat1,
με βρίσκεις απροετοίμαστο
—πιο κάτω έχει υποκατάστημα,
της Συνεταιριστικής
κρίμα να πληρώσω συναλλαγή
θα είναι ένας καφές παραπάνω
και για τους δυο μας.
Στο Conad2 κάθεσαι με τις ώρες
με ένα μπουκαλάκι νερό
κι ας μοιάζει σαν ψυγείο
αλλά θα έχουμε χρόνο να γνωριστούμε.”
“Μην ενοχλείσαι,” είπε
χτυπώντας με στις πλάτες,
“βρήκα.”
Κι έφυγε αγκαζέ με έναν τύπο.
Με συνεπήρε ο ήχος των ελασμάτων
στα τακούνια.
Είναι τελικά ο έρωτας φτερωτός
καθώς σωστά λένε.
Τι είπατε: