Λέξεις… Οι δικές μου λέξεις έχουν χάσει την βαρύκεντρο δύναμή τους… πάλλονται, διασκορπίζονται, χωρίς ουσία χωρίς χρώμα, αλλάζουν με τον καιρό, με τη στιγμή παίρνουν μια ιδιαίτερη μορφή, χωρίς διάρκεια…Είναι λέξεις φυγόκεντρες…
Η Caritina Costa γεννήθηκε στην Francavilla Fontana στην επαρχία του Brindisi το 1920. Φελιζόλ στίχοι. Αεροζόλ ύπαρξη, όπως ετούτη η γραφή, γήινη, αναλώσιμη όπως, άλλωστε οι δικές μας υπάρξεις, όπως, άλλωστε, οι δικοί μας στίχοι, το σώμα μας. Που πηγαίνουν τα ποιήματα, που θάβονται τα χαρτιά, οι σελίδες των τόσων ανθολογήσεων των αφανών ποιητών, χωρίς βιογράφους, χωρίς αναγνώστες, χωρίς εν ζωή πια συγγενείς και φίλους; H Caritina Costa γνώρισε εντούτοις στιγμές δόξας όταν βγήκε στην τοπική εφημερίδα αλλά όχι στην στήλη των κριτικών, των βιβλιοπαρουσιάσεων. Το τσίρκο Orfei είχε απαγάγει απλά το σκυλάκι της κι αυτό μετά από τέσσερα χρόνια επέστρεψε στην κάτοχό του. Το απόκομμα εφημερίδας το 1970 αφιερώνει στην άδοξη ποιήτρια στιγμές δόξας. Η εγγονή της, Karis Garramone, συλλέγει ό,τι έχει διασωθεί.
Il sole si leva assonnato
batte i sopraccigli
par che sbadigli
laddove seduta alla mia scrivania.
Mi consolo
scrivendo una poesia
di polistirolo.
Ο ήλιος υψώνεται νυσταγμένος
χτυπά τα φρύδια
μοιάζει να χασμουριέται
εκεί όπως κάθομαι στο γραφείο.
Παρηγοριέμαι
γράφοντας ποίημα
από φελιζόλ.
Τι είπατε: