No Sense Words – Λέξεις Φυγόκεντρες
Λέξεις… Οι δικές μου λέξεις έχουν χάσει την βαρύκεντρο δύναμή τους… πάλλονται, διασκορπίζονται, χωρίς ουσία χωρίς χρώμα, αλλάζουν με τον καιρό, με τη στιγμή παίρνουν μια ιδιαίτερη μορφή, χωρίς διάρκεια…Είναι λέξεις φυγόκεντρες…
GUESTBOOK
Σας ευχαριστώ που επισκεφτήκατε την ιστοσελίδα μου. Είστε ελεύθεροι να αφήσετε τα σχόλιά σας και τις σκέψεις σας σχετικά με τη σελίδα μου και όχι μόνο, ακόμα κι αν είναι «αρνητικά», «σκοτεινά και αινιγματικά». Θα προσπαθήσω να απαντήσω το συντομότερο δυνατόν. Καλή περιήγηση!
Vi ringrazio di aver visitato il mio sito. Sentitevi liberi di lasciare i vostri commenti e ragionamenti non solo riguardo a questo sito ma anche i vostri, personali, pur «negativi», «oscuri ed enigmatici». Cercherò di replicare al più presto possibile. Buona navigazione!
29 comments on “GUESTBOOK”
Σχολιάστε
Visit My Flickr No Sense Paper Collage
Τι είπατε:
Μόνιμος Συνεργάτης
Συνεργασίες
Συνεργασίες
Συνεργασίες
Συνεργασίες
No Sense Words - Λέξεις Φυγόκεντρες 
ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ, ΟΙ ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΜΟΝΟΙ, ΩΘΟΥΝΤΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΕΝΤΡΟΜΟΛΟ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΑΣΚΕΙΤΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ… ΜΟΝΑΧΑ ΟΤΑΝ ΠΑΨΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΛΕΟΝ ΕΥΘΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΦΑΠΤΟΜΕΝΗ ΤΗΣ ΠΡΟΤΕΡΗΣ ΚΥΚΛΙΚΗΣ ΤΡΟΧΙΑΣ ΤΟΥ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ, Η ΚΕΝΤΡΟΜΟΛΟΣ ΔΥΝΑΜΗ ΑΥΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ, Ή ΚΑΚΗ ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΤΕΝΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΕΛΑΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ, Ή ΧΩΡΙΣ;;
ΤΗΝ ΠΙΟ ΓΛΥΚΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ.
Ξένια μου,
σ’ευχαριστώ που επισκέφτηκες την ιστοσελίδα μου. Ελπίζω να βοηθώ.
Η κίνησή μας είναι προδιαγεγραμμένη αλλά εμείς αγνοούμε το σκοπό της ίδιας μας της πορείας. Ίσως μετά από καιρό να συνειδητοποιήσουμε ότι υπήρχε κάποιος λόγος, κοσμικός ή ακόμα μεταφυσικός. Κρατάμε την φυγόκεντρο ελλειπτική κίνηση. Οι υπόλοιποι άνθρωποι διαγράφουν κινήσεις ευθείες, βουστροφηδόν, απροσδιόριστες, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, όπως τα στάχυα που κινούνται με τη διεύθυνση του ανέμου, αλλά παραμένουν στατικοί, έχουν βαρύκεντρο, διέπονται από το νόμο της βαρύτητας, βρίσκονται στο έδαφος οι ρίζες τους.
Εμείς όμως ξέρουμε από που έχουμε ξεκινήσει, γνωρίζουμε την αφετηρία της κίνησής μας, αντιμετωπίζουμε, τώρα πια, έχει περάσει καιρός, τους ορίζοντες, το διάστημα.
Δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή. Προς το παρόν κρατάμε το ταξίδι… Απλώς μας… έτυχε…
ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΚΑΛΗΜΣΠΕΡΑ…
Μην σταματησεις να γραφεις…Σε ενα κειμενο, με ευρηματικο ,αλλα,συναμα, λιτο λογο,ο αναγωστης νοιωθει «συναφεια», αλλα, και «αποστασιοποιηση».Σαν να του περιγραφεις κατι «οικειο»,βαζοντας ,ομως, πολυ διακριτα «ορια» στο πλησιασμα του.Γλαφυρος,ευαισθητος, «παρων» απο την αρχη ως το τελος ,πετυχαινεις αυτο ,που μονο σε «ωριμους» συγγραφεις συνανταμε:Ενα αρτιο, ειλικρινες αφηγημα,που κρατα το ενδιαφερον μας, μεχρι τελους.ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ!!!
VAFFANCULO LEI: Πάντα μου άρεσε ο τρόπος που γράφεις διότι είναι περιεκτικός-περιγραφικός-περιπαικτικός αλλά και ελαφρώς μελαγχολικός. Αυτό που με εντυπωσίασε στο συγκεκριμένο δι’ηγημα είναι ο τρόπος που έπλασες τον χαρακτήρα της υπαλλήλου-έναν φαινομενικά απλό χαρακτήρα σε μια απλή καθημερινή σκηνή και παρόλα αυτά δημιούργησες ένα κλίμα αγωνίας,μυστηρίου και αναζήτησης του ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος και γιατί μου προκαλεί ενδιαφέρον να μάθω γι αυτόν!!! Μου θύμησε και λίγο αφήγηση ονείρου, έχει μια στατικότητα ο τόπος και ο χρόνος αλλά παρόλα αυτά όλα εξελίσσονται ιλιγγιωδώς!!! Οι περιγραφές σου για την εξωτερική εμφάνιση μου θύμισε τον τρόπο περιγραφής του Μπουκόφσκι χωρίς βέβαια την αισχρότητα που χρησιμοποιούσε εκείνος! Περιμένω με ανυπομονησία νέες αναρτήσεις!!!!
«The exit»: Στο διήγημα αυτό βρήκα κάποιες πτυχές ενός συμπεράσματος που έχω καταλήξει τον τελευταίο καιρό για τον άνθρωπο του 21ου αιώνα. Το συμπέρασμα αυτό είναι ότι ο άνθρωπος της εποχής μας νιώθει μόνος, δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία (όπως γράφεις για την συνάδελφο του ήρωα, που δεν μπαίνει καν στον κόπο να τον ακούσει και απλώς κουνάει καταφατικά το κεφάλι της). Η περιγραφή της πόλης που μένει, πάλι δείχνει μοναξιά και μια ζωή που γίνεται ανυπόφορη και φορτική και φυσικά δεν μπορεί να ενσωματωθεί κάπου.Κρίσεις πανικού-αδιαφορία για τον κόσμο γύρω μας, όλα αυτά περικλείονται στις φράσεις σου (είμαστε απόντες από την ίδια μας τη ζωή, μόνος αλλά ασφαλής κ.τ.λ). Για άλλη μια φορά πιστεύω πως έπιασες τον παλμό των προβλημάτων του σύγχρονου ανθρώπου και δεν σου κρύβω ότι με συγκίνησε πολύ ο τρόπος που επέλεξες να το αποτυπώσεις.Η περιγραφή σου για τον χρόνο που περνάει και η ουδετεροποίηση κάθε ήχου μου άρεσαν πάρα πολύ, να φανταστείς έγραψα κάποιες φράσεις στο σημειωματάριό μου!!! Μπράβο συνέχισε έτσι!!!!!!
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σου άρεσε. Ναι, ο κοινωνικός χαρακτήρας είναι ιδιαίτερα έντονος σε όλα τα διηγήματά μου. Εκφράζω την εποχή μας. Πιο αναβλητικοί και απαθείς ίσως όσο ποτέ άλλοτε.
[…] Δείχνεις την εργασιακή σκληρότητα,αυτό που πιο έντονα αντιλαμβάνομαι εγώ στα γραφεία σας εκεί είναι ο αφανισμός,η παύση μάλλον, της προσωπικότητας και των ιδιαιτεροτήτων του καθένα σας,εκτός μάλλον της εν λόγω κυρίας,η οποία ίσως εχει περάσει και στην αντίπερα όχθη…
Αλλά τί πίεση θα έχει δεχθεί στην ζωή της, τι βάσανα, για να αρχίσει να λειτουργεί στην καθημερινότητά της με δεκανίκια τα όνειρα και τη φαντασία…Αλλά ούτε αυτή είναι αλώβητη με αυτόν τον τρόπο, τους σιχτιρίζει και φεύγει! (Μήπως ανοίγει το δρόμο και για τους επόμενους ?)
Είσαι πολύ περιγραφικός, μου αρέσει αυτό στα μικρά διηγήματα,(όχι στα μεγάλα μυθιστορήματα),είναι πολύ καλό! […]
Ο θεριστής των αδίκων ονείρων – Παραμύθι: Το παραμύθι αυτό μου τράβηξε το ενδιαφέρον από την πρώτη κιόλας πρόταση, μου άρεσε πολύ η θεωρία περί ονείρων-πολύ ενδιαφέρουσα άποψη δοσμένη με ένα σκοτεινό σχεδόν λαβκραφτικό περιβάλλον. Το θέμα σίγουρα θα απασχολεί όλους σε ένα βαθμό γιατί όλοι κάποια στιγμή έχουμε καταπιέσει τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις και την ανάσα μας!!!! Νιώθω πλέον πώς έχεις βρεί το δικό σου ύφος και στίγμα γραφής, το οποίο θα το αναγνώριζα!!! Στα μάτια μου έχεις την δική σου συγγραφική ταυτότητα!!! Αδημονώ και για άλλα παραμύθια!!!!
Πρώτα απ’όλα ευχαριστώ για το σχόλιο και που διάβασες το παραμύθι. Να σου πω την αλήθεια δεν έχω ακόμα εντοπίσει ποιο στυλ μου ταιριάζει. Τα πάντα μέσα μου είναι σε διαρκή εξέλιξη αν κρίνω από τα διηγήματα που ετοιμάζω. Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω. Θα δείξει όμως. Είμαι αισιόδοξος. Προς το παρόν αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι όλες οι γραφές έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τον σουρρεαλιστικό στοιχείο που είναι ιδιαίτερα έντονο…
Instante: Δεν περίμενα ποτέ να απολαύσω αυτή την μέθοδο διήγησης που ξεκινά in media res, σε ένα σημείο της ροής των πραγμάτων, χωρίς κάποια εισαγωγή ή κάποιου είδους προοιμίου που προετοιμάζει τον αναγνώστη γι αυτά που θα του διηγηθούν! Συνήθως τέτοιου είδους διηγήσεις χαοτικές χωρίς κάποιο ξεκάθαρο σημείο εκκίνησης μου προκαλούν αναστάτωση, ωστόσο αυτή η λεπτομερής και διεισδυτική σου ματιά που περιγράφει τόοοοσες πληροφορίες σε μια εικόνα, με έκανε να θέλω να διαβάσω όλο και περισσότερο την ιστορία αυτή, καθαρά από ενδιαφέρον για το πώς θα εξελιχθεί και όχι να σταθώ στην αναστάτωση! Στο τέλος, το διήγημα απογειώθηκε με την περιγραφή των προσωπικών σκέψεων-η φράση που κρατάω είναι η εξής:»Να με αποσυντονίζουν αλλάζοντας την πόλωση της συναισθηματικής μου πυξίδας «, πόση αλήθεια περικλείει αυτή η φράση που τόσο όμορφα απέδωσες!!!!
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και ακόμα περισσότερο που το διάβασες. Τα μικρά φωτογραφικά στιγμιότυπα, οι δευτερογενείς χαρακτήρες, αποτελούν την κλιμάκωση μιας κραυγής. Σαν μία κινηματογραφική λήψη, καρέ καρέ που στο τέλος εκρήγνυται μια κατάσταση. Κανείς δεν καθαίρεται. Η κατάσταση του πρωταγωνιστή συνεχίζει να υφίσταται σε ένα διαρκή ενεστώτα…
ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ-Μα πόση αλήθεια κρύβουν αυτοί οι στίχοι!!!!!!!!!! Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να αποδίδεις τόσο μπλεγμένα συναισθήματα και άβολες καταστάσεις που οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί με τόοοση άνεση και φυσικότητα που με κάνεις να νιώθω λες και είσαι μια καλλιτεχνική φωνούλα μέσα στο μυαλό μου…αφουγγράζεσαι τα δεδομένα και τα μετουσιώνεις σε λέξεις!!!!
Σε ευχαριστώ Ρούλα για τα λόγια σου!
Τεχνικά θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ως ένα κομμάτι από θεατρική πράξη. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους και μέσα μας. Πιστεύω σε αυτές τις «καταστάσεις» – η πιο δραματική φιγούρα είναι αυτός που περιμένει την απάντηση κι όχι αυτός που αναιρεί διαρκώς την έναρξη της συνομιλίας, της εκμυστήρευσης – έχουμε βρεθεί και θα βρεθούμε όλοι μας. Εννοώ μιας γενιάς lost generation κάπου στα άντα που ψάχνει τρόπους να ισοζυγιάσει τη δραματικότητά της και της εναπομείνασας αξιοπρέπειας….
Ναι και εγώ πιστεύω πως αυτή που ανέφερες είναι η πιο τραγική φιγούρα γιατί είναι αυτή που περιμένει και όποιος περιμένει, αγωνιά, χάνει την ηρεμία του και μένει με ερωτηματικά…
Έτσι ακριβώς. Η προσμονή και η προσπάθεια που καταβάλεις να σπάσει η σιωπή, να καταρρίψεις τον φόβο του άλλου μήπως εκτεθεί, γιατί ο δικός σου, ασφαλώς είναι μεγαλύτερος
ΔΙΟΞΕΙΔΙΟ. Το διάβασα με μια ανάσα!!!! Τα είπες έξω από τα δόντια, μου άρεσε πολύ!!!! Με έβαλες σε σκέψεις….άχ αυτά τα πτώματα που συντηρούμε στο μυαλουδάκι μας-μας γίνονται συνήθεια! Μπράβο, συνέχισε!!!!
Τα συντηρούμε. Όσο μπορούμε. Σιγά σιγά οδηγούνται σε εξάχνωση…
God always loved a smiler.Τελικά τα διαμαντάκια βρίσκονται στα πιο απίθανα μέρη και η χαρισματική σου ματιά τα εντοπίζει,τα μετουσιώνει σε όμορφες διηγήσεις και μας φυτεύεις σποράκια για περισυλλογή!!! Ωραία διαδρομή φαίνεται!!!! Καλή συνέχεια!!!!
Δεν πιστεύω. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να είμαστε διαρκώς σε αναζήτηση συμβόλων για να καλυτερεύουν τις μέρες μας, να χρωματίζουν την καθημερινότητά μας.
Αγαπητέ Δημήτρη, ανακάλυψα τυχαία σήμερα τα συγγραφικά σου πάρεργα και εντυπωσιάστηκα από την ποιητική σου δημιουργία. Το CO2 θα μπορούσε να είχε γραφτεί και στο Cabaret Voltaire μαζί με τον Peret, τον Desnos και τον Cravan. Από τις πληροφορίες που άντλησα στο διαδίκτυο, καταλαβαίνω ότι έλκεσαι από την αφήγηση αλλά, προς θεού, τον μικρό αυτόν κάκτο της ποίησης μην τον λησμονήσεις καθώς και δεν στοιχίζει πολλά να τον συντηρείς (απλά, καβαφικά, λίγα και καλά), αλλά και όπως μαρτυρούν και κάποιοι που ξέρουν από κήπους και λειμωναριά, οι ακανθώδεις (α)φυλλωσιές τους είναι εκεί για να προστατεύουν τα υπέροχα άνθη τους.
Ave atque vale
Σε ευχαριστώ Νίκο μου για τα καλά σου λόγια και, κυρίως για την κριτική σου. Μου δίνεις κουράγιο και δύναμη.
Δεν πρόκειται να την εγκαταλείψω την ποίηση, αν και η πρόζα, όπως είπες, τουλάχιστον αυτή την περίοδο μου δίνει την δυνατότητα να κινούμαι λίγο πιο άνετα. Η ποίηση πάει μπροστά. Σε δύο χρόνια, έχω προγραμματίσει τη δημοσίευση μιας ποιητικής συλλογής: © 9 μήνες σε φορμόλη. Μερικά από αυτά όπως το Φίλτρα, Μείον είναι σε αυτόματη γραφή, όπως και το CO2, χωρίς διορθώσεις, χωρίς παρεμβάσεις, ωμό, όπως νωπό κομμάτι κρέας από το χασάπη. Να είμαστε σε επαφή λοιπόν.
Σε ευχαριστώ και πάλι.
ΚΡΕΑΤΙΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ λοιπόν …, όπως όταν ο Ντόρρος εισήγαγε τον Μοντερνισμό/Υπερρεαλισμό στα ελληνικά γράμματα … αναμένουμε!
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/2010/12/blog-post_941.htm
erratum:
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/2010/12/blog-post_941.html
Σε ευχαριστώ Νίκο μου. Επισκέφτηκα και το δικο σου blog. Πολύ αξιόλογο.
Αν θέλεις μπορείς να κάνεις αναδημοσίευση ποιήματά μου.
Θα είναι μεγάλη τιμή για μένα.
Δημήτρη, αν θες γράψε μου στο poulopoulos.nikos@gmail.com
Και βέβαια Νίκο μου. Σε ευχαριστώ
Φίλε Δημήτρη,
μαζί σου για όλους τους σωστούς, λάθος λόγους.
Γράφε φίλε μου.
Εξερευνητές είμαστε. Δεν ξέρουμε που πάμε. Εγώ δεν ξέρω ούτε καν τι γυρεύω. Στο τέλος θα αποκαλυφθούν όλα.