Λέξεις… Οι δικές μου λέξεις έχουν χάσει την βαρύκεντρο δύναμή τους… πάλλονται, διασκορπίζονται, χωρίς ουσία χωρίς χρώμα, αλλάζουν με τον καιρό, με τη στιγμή παίρνουν μια ιδιαίτερη μορφή, χωρίς διάρκεια…Είναι λέξεις φυγόκεντρες…
Nihat,
είσαι ο άνεμος της στέπας
που ξεριζώνει της πρώιμης άνοιξης
το πρώτο της λουλούδι
και κλέβει τα φιλιά του πρωινού
της μάνας
στον μονάκριβό της γιο.
Ποιος δαίμονας είσαι
ή ποιος θεός
απ’ τ’ αστέρια, έκπτωτος
κι έπεσες γυμνός
—τα χέρια σε τσέπες άδειες
το στήθος ξεκούμπωτο στη νύχτα του Δεκέμβρη—
στη χθόνια αγκαλιά μου;
Πώς στο λεπτό κορμί σου
χώρεσαν τόσα δώρα;
Nihat,
sei il vento della steppa
che sradica della prematura primavera
il primo fiore
e ruba i baci mattutini
della madre
al suo unigenito figlio.
Quale demone sei
o quale dio
dalle stelle decaduto
e ti sei piombato nudo
—le mani nelle tasche vuote
il dorso sbottonato nella notte di dicembre—
tra le mie braccia di terra?
Come nel tuo sottile corpo
sono stati nascosti tanti doni?
Τι είπατε: