Λέξεις… Οι δικές μου λέξεις έχουν χάσει την βαρύκεντρο δύναμή τους… πάλλονται, διασκορπίζονται, χωρίς ουσία χωρίς χρώμα, αλλάζουν με τον καιρό, με τη στιγμή παίρνουν μια ιδιαίτερη μορφή, χωρίς διάρκεια…Είναι λέξεις φυγόκεντρες…
– «Εμένα μου λείπουν οι αγκαλιές,
κι όσο μου λείπουν
τόσο μου φεύγουν, γλιστρώντας απ’ τα χέρια…
Και έπειτα, ξέρεις, σαν γυρνώ,
με τα χέρια κλαδιά γυμνά σε ξεροβόρι,
αυτές δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερά.
ούτε πάλι, αρνιά, κάτω στα πόδια μου.
Αναρωτιέμαι μήπως ο εφιάλτης που ζω
είναι μια άλλη κατάρα ή σημείο των καιρών».
– «Είναι που αφήνουν το σμήγμα τους
στους ρόζους,
κι αυτό, με τον καιρό,
κορμί με το κορμί,
δέρμα με το δέρμα
πετσί με το πετσί
πληρωμή με την πληρωμή,
ποτίζει σα το γράσο,
σα λίπος χοιρινό.
Είναι που εξαφανίστηκαν τριβή με την τριβή,
λιώσανε φιλί με το φιλί,
τόσα κορμιά που χάιδεψες
ανώφελα.
Είναι κορμιά.
Και δεν μπορείς να τα ξεσυνερίζεσαι».
Reblogged στις worldtraveller70.
Ευχαριστούμε για την κοινοποίηση!!!!
Τιμή μου κύριε Σούκουλη.
Δικιά μου. Δημήτρης, απλά. Το επώνυμό μου είναι κακόηχο. Ευχαριστώ και πάλι!!!