Ραβέννα, 21.12.2016, 23:38 Ω – Ποίημα (Con traduzione in italiano)

Artwork: © «I have no name», Collage, Νόπη Φουντουκίδου – ευγενής παραχώρηση

 

Ραβέννα, 21.12.2016, 23:38 Ω

Δημοσιεύτηκε στο εν Βελγίω λογοτεχνικό περιοδικό της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας «Στάχτες» στις 04/01/2017

 

Αυτή η πόλη μου δένει τα πόδια,

βαρίδια τα νιώθω να βυθίζονται σε στάσιμα νερά,

η λάσπη στα γόνατα.

Στα νώτα μου υψώνονται καλαμιές,

κουνούπια με ποτίζουν κουταλιές ελονοσία,

πρασινωποί βάτραχοι μου τραγουδούν ανεβασμένοι σε νούφαρα:

‘‘Μείνε.

Όπως οι νηστικές μεροκαματιάρες στις ρυζοκαλλιέργειες.

Να μείνεις.

Μη μας ζητάς να μοιραστούμε το ξεροκόμματο, ακόμα κι αν πεινάς.

Ούτε κι εμείς όμως θα το φάμε. Δεν απέμειναν δόντια.

Να γίνεις μέρος της μοναξιάς μας, θέλουμε,

και της σιωπηλής υπομονής μας.

Δεν θα μπορέσουμε να σε αγαπήσουμε

αλλά αν καθίσεις σιμά μας μπορεί να σε συνηθίσουμε.

Κι αυτό αγάπη είναι.

Κάποια μέρα, ίσως πάλι, να διώξουμε το φόβο.

Μέχρι τότε μείνε.’’

 

© Copyright 2016 Σούκουλης Δημήτρης – All Rights Reserved

---

Ravenna, 21.12.2016, Ore 23:38

Pubblicata sulla rivista letteraria della letteratura neogreca, con sede in Belgio,  «Στάχτες»  il 04/01/2017.

Questa città mi lega le gambe,

pesi le sento sprofondarsi in acque stagnanti,

il fango alle ginocchia.

Sulle mie spalle si rizzano canne,

zanzare mi danno da bere a cucchiaiate malaria,

rane verdastre mi cantano ritte su ninfee:

“Resta.

Come le digiune operaie nelle risaie.

Che resti.

Non chiederci di dividere questo tozzo di pane, anche se tieni fame.

Nemmeno noi lo mangeremo. Non ci sono rimasti ormai denti.

 Che diventi parte della nostra solitudine, vogliamo,

e della nostra taciturna sopportazione.

Non riusciremo ad amarti

ma se ti metterai seduto appresso,

possibile che noi prendiamo l’abitudine della tua presenza.

Anche questo è amore.

Qualche giorno, forse poi, scacceremo via la paura.

Fino ad allora resta.”

 

© Copyright 2016 Σούκουλης Δημήτρης – All Rights Reserved (inclusa la traduzione in italiano)